Maryjo, ty się tym zajmij - o sile modlitwy różańcowej.

Październik tradycyjnie poświęcony jest modlitwie różańcowej. A jakie są początki nabożeństw różańcowych? Dlaczego różaniec ma taką moc?  

Sama Maryja, prosząc o odmawianie różańca, złożyła aż piętnaście obietnic tym, którzy będą się w taki sposób modlić. Obiecała osobistą opiekę i wielkie łaski. Przekazała je za pośrednictwem bł. Alana de Rupe (1428 – 1475), dominikanina żyjącego w XV wieku, który był wielkim orędownikiem różańca. Powiedziała:   1.  Tym, którzy będą pobożnie odmawiali Różaniec, obiecuję szczególną opiekę.                       

2.  Dla tych, którzy będą wytrwale odmawiali Różaniec, zachowam pewne szczególne łaski.  

  3.  Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; zniszczy występek i rozgromi herezję. 

4.  Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania nieba.                        

5.  Ci, którzy zawierzą mi się przez Różaniec, nie zginą.    

6.  Ci, którzy będą z pobożnością odmawiali mój Różaniec, rozważając jego tajemnice, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.            

7.  Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu Różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.  

8.  Ci, którzy będą odmawiali Różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski i będą mieli udział w zasługach błogosławionych.            

9.  Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały Różaniec.           

10. Prawdziwe dzieci mojego Różańca będą się radować wielką chwałą w niebie.                                                                                                                  

11. To, o co prosić będziecie przez mój Różaniec, otrzymacie.                                            

12. Ci, którzy będą szerzyć nabożeństwo do mojego Różańca, otrzymają ode mnie pomoc w swych potrzebach.                                                     

13.  Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mego Różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.

14.  Ci, którzy wiernie odmawiają mój Różaniec, są moimi dziećmi – prawdziwie są oni braćmi i siostrami mego Syna, Jezusa Chrystusa.          

15. Nabożeństwo do mego Różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.                         

Na wzrost popularności modlitwy różańcowej w ciągu dwóch ostatnich stuleci wywarły wpływ wielkie objawienia różańcowe Matki Najświętszej. W czasie swoich objawień Matka Boża zawsze pokazywała się z różańcem w dłoniach i prosiła o modlitwę różańcową jako ratunek dla świata, o ducha nawrócenia i przemiany życia. Objawiając się co jakiś czas przypominała ludziom o wartości modlitwy różańcowej. Za każdym razem powtarzała, że różaniec jest najskuteczniejszą drogą do otrzymania wielu łask. Nieustannie przypominała: „Odmawiajcie Różaniec" - w 1531 r. w Guadalupe, w 1858 r. w Lourdes, w 1917 r. w Fatimie czy w 1877 r. w Gietrzwałdzie.                                                    Różaniec - jaki znamy w obecnym kształcie powstał w XV wieku.  Połączono go z ewangelicznym rozważaniem życia Jezusa i Maryi. Wskazano na piętnaście najważniejszych momentów ich życia i powiązano je z dziesiątkami „Zdrowaś Maryjo". Tajemnice podzielono na trzy części: radosne, bolesne i chwalebne. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną.  Główna część „Ave Maryja” to pozdrowienia archanioła Gabriela z perykopy o Zwiastowaniu. Modlitwę "Ojcze nasz" przekazał uczniom sam Pan Jezus.  "Chwała Ojcu" jest rozwinięciem formuły trynitarnej wygłoszonej przez Jezusa wysyłającego uczniów z misją. Przez swą strukturę, różaniec prowadzi do samego centrum tajemnic wiary chrześcijańskiej.

Była to ulubiona modlitwa papieża Jana Pawła II, który mimo nawału obowiązków, każdego dnia, odmawiał wszystkie części różańca. Podczas jednej ze swoich pielgrzymek do Polski mówił:    Odmawiając różaniec, rozmawiamy z Maryją, powierzamy Jej ufnie wszystkie nasze troski i smutki, radości i nadzieje. Ona - radosna, bolejąca i chwalebna, zawsze u boku Syna - jest równocześnie obecna pośród naszych codziennych spraw.       16 października 2002 r. , Jan Paweł II wydał „List Apostolski Rosarium Virginis Mariae”, w którym ogłosił rok różańca. I uzupełnił go o nowe tajemnice światła, czyli pięć wydarzeń które mają nam pomóc w medytacji życia Pana Jezusa, które obejmują Jego trzyletnie nauczanie od Chrztu w Jordanie do ustanowienia Eucharystii. Jest to jakby wypełnienie pewnej luki w rozważaniach różańcowych. Papież pragnął, by różaniec w całości był: „modlitewną Ewangelią”.  Tajemnice Światła z poprzedzającymi je Tajemnicami Radosnymi i następującymi po nich Tajemnicami Bolesnymi i Chwalebnymi obejmują całe Misterium Zbawcze Jezusa Chrystusa. Zapraszają nas do modlitewnego rozważania nauczenia cudów Pana Jezusa, gdy żył On na ziemi.   Nie sposób zliczyć wszystkich ocalonych, uzdrowionych i nawróconych dzięki modlitwie różańcowej. Różaniec jest potężną i skuteczną bronią przeciwko każdemu rodzajowi zła. Świadectwa osób odmawiających różaniec potwierdzają, że Maryja jest wierna danym obietnicom. Ludzie odmawiający różaniec zaświadczają, że ich sprawy, o które bezskutecznie starali się latami, zostają rozwiązane. Wielu doświadcza wyleczenia ze śmiertelnych chorób, kobiety zachodzą w ciążę, a bezrobotni otrzymują pracę. Modlitwa różańcowa jest szczególnie pomocna tym, którzy przeżywają kryzysy, którzy szukają drogi życiowej albo pociechy  „Maryjo Ty się tym zajmij” 

Nie są to konkretne miejsca w po ludzku pojmowanej przestrzeni. To stan relacji pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Ci, którzy w chwili swej śmierci pozostają w pełnej miłości do Boga, od razu dostępują łaski oglądania Go w pełni, takim jaki On jest. Taki stan nazywamy niebem. Inni zaś, choć są już pewni swojego zbawienia, muszą najpierw zostać oczyszczeni z drobnych przewin. Dostępują oni czyśćca. Piekło zaś spotyka tych, którzy swoim życiem doczesnym odrzucili dar zbawienia. Będą oni na zawsze oddzieleni od Boga.

(por. KKK 1023-1033)

Każdy z nas w ciągu życia ziemskiego może otworzyć się na miłość Chrystusa lub świadomie ją odrzucić. Trzeba jednak pamiętać, że zaraz po śmierci nasze życie zostanie odniesione do życia Chrystusowego i na tej podstawie otrzymamy wieczną zapłatę. Nazywamy to sądem szczegółowym. Z kolei sąd ostateczny nastąpi w chwili powtórnego przyjścia Jezusa. Wtedy wszyscy ludzie staną przed Bogiem. Zostanie ujawniona cała prawda o ich życiu i wszystkich czynach godziwych i niegodziwych.

(por. KKK 1021,1038)

Śmierć jest rozdzieleniem duszy i ciała. Dusza podąża wtedy na spotkanie ze Stwórcą, oczekując jednocześnie ponownego zjednoczeni z ciałem. Doczesne ciało ulega zniszczeniu. W dniu powtórnego przyjścia Chrystusa wszyscy, którzy umarli, zmartwychwstaną. Dla jednych będzie to zmartwychwstanie życia, dla innych zaś potępienia. Tak jak Chrystus, tak i my zmartwychwstaniemy we własnych ciałach. Zostaną one jednak przekształcone w „ciała duchowe”, a życie, które wtedy otrzymają, będzie niezniszczalne.

(por. KKK 997-1001 )