Dobrowolna ofiara Jezusa Chrystusa była wypełnieniem woli Ojca, który posłał Go, aby nas zbawić. źródłem tej ofiary jest miłość Boga do człowieka, miłość życzliwa i wyprzedzająca nasze zasługi. Bóg bowiem umiłował człowieka pomimo jego grzechów, a najpewniejszym wyrazem Jego nieskończonej miłości stała się niewinna i ostateczna ofiara Jego Syna. Ona jako jedyna daje łaskę odkupienia dostępną wszystkim, którzy pragną ją przyjąć. Chrystus bowiem cierpiał i umarł za nas wszystkich.

(por. KKK 599-605)

Komunia święta pogłębia zjednoczenie z Chrystusem, dokonuje w sposób cudowny w naszym życiu duchowym tego, czego pokarm materialny w życiu doczesnym: odżywia, dodaje sił, umacnia na drodze do zbawienia. Chroni człowieka przed grzechem, ponieważ moblizuje do oczyszczania serca w sakramencie pokuty, oraz napełnia łaską łatwiejszego odpierania pokus. Komunia święta gładzi grzechy powszednie i umacnia w człowieku miłość do Boga, uzdalniając równocześnie do uczynków miłości wobec bliźnich. Eucharystia umacnia wspólnotę Kościoła.

(por. KKK 1391-1401)

Godnie (czyli w stanie łaski uświęcającej) przyjęty sakrament jest zawsze skuteczny, ponieważ został ustanowiony przez samego Boga i za każdym razem sprawcą działania sakramentu jest Duch święty. Sakramenty działają przez sam fakt, że zostały spełnione odpowiednie - te same od czasów apostolskich - czynności liturgiczne. Na działanie sakramentu nie ma wpływu osobista dyspozycja udzielającego, ale postawa przyjmującego. Niegodne przyjmowanie któregoś z sakramentów nazywamy świętokradztwem.

(por. KKK 1127-1129)

Do istoty liturgii sakramentalnej należą konkretne znaki (słowa, symbole,gesty, czynności). W całej historii zbawienia Bóg komunikuje się z człowiekiem za pomocą zrozumiałych dla niego, znanych z natury i codziennego życia znaków. Kościół, czerpiąc z Pisma świętego, od czasów apostolskich przyjmuje znaki Przymierza oraz te, których używał Chrystus, i na Jego polecenie, Jego mocą udziela nam potrzebnych do życia i zbawienia łask.

(por. KKK 1145-1152)

Od samego początku istnienia Kościół spotyka się "pierwszego dnia po szabacie" w pierwszym dniu tygodnia na "łamaniu chleba", świętując dzień zmartwychwstania Jezusa na Eucharystii. Zmartwychwstanie stanowi główną prawdę chrześcijaństwa i zawiera w sobie cały jego sens. Po dzień dzisiejszy sprawowanie Eucharystii trwa w Kościele w takiej samej podstawowej formie. Trzecie przykazanie Boże zobowiązuje nas do uczczenia dnia świętego, którym jest niedziela, zaś przypominają nam o tym przykazania kościelne.

(por.KKK 1341-1344; 1384-1390).