Ewangelizacja wizualna
(2024-09-15)
DUCHOWE OFRODZENIE
Duchowe odrodzenie
Nawrócenie jest reakcją człowieka na Bożą propozycję zbawienia, natomiast odrodzenie jest drugą, niewidzialną stroną tego wydarzenia. To Boża przemiana w sercu wierzącego, dająca mu nowe siły witalne i wytyczająca nowy kierunek życia. Odrodzenie jest konieczne do zbawienia. Pismo Święte mówi wyraźnie, że człowiek bez Boga jest duchowo martwy. "I wy umarliście przez upadki i grzechy wasze, w których niegdyś chodziliście" ( Ef.2,1). Zatem natura ludzka potrzebuje radykalnej zmiany, Bożej interwencji w postaci nowego czyli duchowego narodzenia. Człowiek nie odrodzony jest ślepy, głuchy i jak martwy nie reaguje na bodźce duchowe. Nie tylko nie pojmuje prawd duchowych, ale też nie jest w stanie zmienić swojej sytuacji usunąć ślepoty i naturalnych skłonności do grzechu. Dlatego Jezus powiedział: " Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego (...) Musicie się na nowo narodzić" (J.3,3.7)
Narodzenie z góry
Nikodem (Ew. Jana 3 rozdz.) dobrze rozumiał, że musi się narodzić jeszcze
raz, powtórnie, ponownie, na nowo. Lecz miał na myśli narodziny fizyczne i dlatego pytał: "Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary. Czy ma powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się?" Jezus natomiast miał na myśli radykalną odnowę życia dokonywaną przez samego Boga." Nasze pierwsze, naturalne narodziny są "z dołu", drugie narodziny, narodziny duchowe są darem "z góry". Przez pierwsze narodziny zostajemy członkami upadłej rodziny ludzkiej, drugie narodziny włączają nas do grona społeczności zbawionych.
"Jeśli kto jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe" (2 Kor.5,17). Odrodzenie zatem ściśle wiąże się z praktyczną stroną życia chrześcijańskiego, jest ono jego początkiem i gwarancją. Człowiek odrodzony nie usiłuje prowadzić świętego , podobającego się Bogu życia, on po prostu nie może żyć inaczej.
Nawrócenie jest reakcją człowieka na Bożą propozycję zbawienia, natomiast odrodzenie jest drugą, niewidzialną stroną tego wydarzenia. To Boża przemiana w sercu wierzącego, dająca mu nowe siły witalne i wytyczająca nowy kierunek życia. Odrodzenie jest konieczne do zbawienia. Pismo Święte mówi wyraźnie, że człowiek bez Boga jest duchowo martwy. "I wy umarliście przez upadki i grzechy wasze, w których niegdyś chodziliście" ( Ef.2,1). Zatem natura ludzka potrzebuje radykalnej zmiany, Bożej interwencji w postaci nowego czyli duchowego narodzenia. Człowiek nie odrodzony jest ślepy, głuchy i jak martwy nie reaguje na bodźce duchowe. Nie tylko nie pojmuje prawd duchowych, ale też nie jest w stanie zmienić swojej sytuacji usunąć ślepoty i naturalnych skłonności do grzechu. Dlatego Jezus powiedział: " Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego (...) Musicie się na nowo narodzić" (J.3,3.7)
Narodzenie z góry
Nikodem (Ew. Jana 3 rozdz.) dobrze rozumiał, że musi się narodzić jeszcze
raz, powtórnie, ponownie, na nowo. Lecz miał na myśli narodziny fizyczne i dlatego pytał: "Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary. Czy ma powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się?" Jezus natomiast miał na myśli radykalną odnowę życia dokonywaną przez samego Boga." Nasze pierwsze, naturalne narodziny są "z dołu", drugie narodziny, narodziny duchowe są darem "z góry". Przez pierwsze narodziny zostajemy członkami upadłej rodziny ludzkiej, drugie narodziny włączają nas do grona społeczności zbawionych.
"Jeśli kto jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe" (2 Kor.5,17). Odrodzenie zatem ściśle wiąże się z praktyczną stroną życia chrześcijańskiego, jest ono jego początkiem i gwarancją. Człowiek odrodzony nie usiłuje prowadzić świętego , podobającego się Bogu życia, on po prostu nie może żyć inaczej.
