Zmartwychwstanie Pańskie
Surrexit Dominus de sepulcro qui pro nobis pependit in ligno (z Liturgii).
«Zmartwychwstał z grobu Pan, który dla nas zawisł na krzyżu». Alleluja! Oto rozbrzmiewa świąteczne orędzie paschalne:  Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał!
Ten, który był «umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion», Jezus, Syn Boży zrodzony z Maryi Dziewicy, «trzeciego dnia zmartwychwstał, jak oznajmia Pismo» (Credo). Ta radosna wieść jest dla ludzkości źródłem nadziei. Jeśliby bowiem Chrystus nie zmartwychwstał,
daremna byłaby nie tylko nasza wiara (por. 1 Kor 15, 14), ale również nasza nadzieja, bo wszyscy bylibyśmy we władzy zła i śmierci.
Tymczasem jednak — głosi dzisiejsza Liturgia — Chrystus zmartwychwstał
jako pierwszy spośród tych, co pomarli.
Umierając, Jezus przełamał i zwyciężył żelazne prawo śmierci, i na zawsze wyrwał jej trujący oścień.
«Pokój wam!» (J 20, 19).
Takie jest pierwsze pozdrowienie, jakie Zmartwychwstały skierował do uczniów;
pozdrowienie, które On, Chrystus, dzisiaj niesie całemu światu.
O Dobra Nowino, tak bardzo oczekiwana i upragniona!
O wieści pocieszająca uginających się pod ciężarem grzechu i jego wielorakich struktur!
Wszystkim, zwłaszcza najmniejszym i biednym, głosimy dziś nadzieję na pokój, prawdziwy pokój, budowany na solidnych fundamentach miłości i sprawiedliwości, prawdy i wolności.
Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał! Alleluja!