Aktualności
(2021-10-16)
XIX ROCZNICA KONSEKRACJI KOŚCIOŁA 17. PAŹDZIERNIKA 2002
Dom na Skale
W centrum gdańskiej dzielnicy Suchanino wznosi się bryła kościoła pw. św. Maksymiliana Kolbego z charakterystyczną wieżą. Świątynię 17 października 2002 r. konsekrował abp. Tadeusz Gocłowski, metropolita gdański.
Położone na wzgórzach Suchanino znajduje się dziś w centralnym punkcie miasta – łatwo stąd dotrzeć do pozostałych dzielnic Gdańska, a wyżynne położenie daje okazję do podziwiania panoramy historycznej części miasta, jak i położonych na południu Żuław Gdańskich. Pierwsza wzmianka o dzielnicy pochodzi z XIV wieku, w której odnotowano, że Zakon Krzyżacki nadał w zarząd tereny wsi Suchanino dzierżawcom. Kiedy zakonników przepędzono w 1454 r., zarząd nad wsią przejęło miasto Gdańsk, którą zaczęli zarządzać sołtysi. W latach 1768-1770 na ówczesnym terenie Suchanina zasadzono Wielką Aleję Lipową dzięki staraniom burmistrza Gdańska, Daniela Gralatha. W 1772 r. w wyniku I rozbioru Polski wieś została włączona w granice Państwa Pruskiego, choć pobliski Gdańsk pozostał dalej własnością Korony Polskiej aż do 1793 r. W 1807 r., gdy Francuzi zdobywali Gdańsk, tereny Suchanina były miejscem ciężkich walk – wzgórza wsi stanowiły dobre stanowisko dla artylerii francuskiej. Po ponownym przejęciu terenu przez Prusaków, wieś dopiero w 1902 r. stała się dzielnicą Gdańska. W latach 30. XX wieku powstały tu domy z przeznaczeniem dla robotników, rzemieślników oraz stoczniowców. W czasie drugiej wojny światowej na terenie dzielnicy znajdowały się baterie przeciwlotnicze armii niemieckiej, broniące miasta przed aliantami. Do lat 70. XX wieku dzielnica zachowała swój wiejski charakter. Wszystko zmieniło wybudowanie spółdzielczych bloków mieszkalnych – Suchanino zyskało dzisiejszy wielkomiejski charakter.
W 1966 r. w dzielnicy powstała kaplica, w której odprawiano nabożeństwa. Wraz z powstającym osiedlem, miejsce modlitw również musiało się rozrosnąć, na co władze pozwoliły w 1981 r. Rok później, 2 lutego 1982 r. decyzją bp Lecha Kaczmarka, ówczesnego biskupa gdańskiego została erygowana parafia pw. bł. Maksymiliana Kolbego. Pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii został ks. Herbert Scharmach, który od samego początku zabiegał o pozwolenie na budowę nowego kościoła. Po śmierci kapłana bp Tadeusz Gocłowski powołał w lutym 1986 r. na stanowisko proboszcza ks. prałata Piotra Toczka, który pełni funkcję do dziś. Już w sierpniu 1986 r. bp Gocłowski odprawił Mszę św. przy nowo zbudowanym ołtarzu oraz poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Rozpoczęły się prace budowlane, przy domu katechetycznym, nowej kaplicy i plebanii. Kolejnym ważnym wydarzeniem w naszej historii było wmurowanie kamienia węgielnego z grobu św. Piotra w fundamenty budującego się kościoła. Prace trwały przy wznoszeniu dolnego kościoła, a następne lata zajęło wznoszenie konstrukcji górnej kondygnacji wraz z wieżą i poświęceniem dzwonów, które zawisły w 2000 r. Wielką uroczystością była październikowa konsekracja świątyni przez abp. Gocłowskiego. W przyszłym roku, 2 lutego będziemy świętować 40. rocznicę erygowania parafii na Suchaninie – przypomina ks. Toczek.
W parafii, w której kapłan, od 35 lat posługuje mieszka około 10 tys. wiernych, działa kilkanaście wspólnot, wśród nich najstarsza grupa Żywego Różańca. Są też m.in.: parafialna Caritas, Wspólnota Miłosierdzia Bożego, Akcja Katolicka, Poradnictwo Rodzinne, KSM „Semper Fidelis", chór, schola, ministranci, lektorzy i inne wspólnoty. Szczególnie bliska jest nam duchowość patrona, stąd inicjatywy franciszkańskie. Nadal żywa pozostaje tradycja modlitewnych spotkań podczas Apeli Jasnogórskich w maju i październiku o godz. 21 jako pamiątka peregrynacji kopii wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej w 1987 r. - dodaje ks. proboszcz.
Wizerunek Maryi z Jasnej Góry w suchanińskiej świątyni otoczony jest szczególną czcią - został ukoronowany w 2017 r., a rok temu ozdobiony sukienkami. Wykonał je Wawrzyniec Samp, gdański rzeźbiarz, który jest też autorem relikwiarza patrona parafii. W kościele znajdują się też jego autorstwa, drewniane figury św. Maksymiliana, św. Wojciecha (poświęcenia której dokonał św. Jan Paweł II podczas Mszy świętej na sopockim hipodromie w czerwcu 1999), św. Jana Pawła II, piękna i wyjątkowa monstrancja, chrzcielnica, dwa relikwiarze z 18. relikwiami świętych i błogosławionych. W parafii na Suchaninie działa też od 1992 r. redakcja pisma parafialnego „Dom na Skale”, które jest jednym z najdłużej wydawanych pism parafialnych w archidiecezji. Co roku odbywa się tu także organizowany przez Akcję Katolicką, archidiecezjalny przegląd pieśni patriotycznych dla dzieci i młodzieży.
Marzeniem proboszcza jest wykonanie pasyjki bursztynowej w krzyżu prezbiterium, zbudowanie nowych organów piszczałkowych, które stanowiłyby zwieńczenie wyposażenia świątyni. Mam wiele różnych inicjatyw i pomysłów. Budowa kościoła mimo różnych trudności jest trudem błogosławionym. Codziennie dziękuję Bogu za to, że mogłem w ten sposób służyć przy pomocy wiernych. Za ten trud dziękuję w modlitwach moim kochanym parafianom, którzy pomagali wtedy, a dziś są też gotowi spieszyć z pomocą, gdy tylko pojawiają się potrzeby. Pragnę i zabiegam, aby parafianie się uświęcali, a duszpasterstwo rozwijało się, szczególnie w formie kolejnych grup i wspólnot – dodaje ks. prał. Piotr Toczek.
Piotr Piotrowski (Gość Niedzielny)
W centrum gdańskiej dzielnicy Suchanino wznosi się bryła kościoła pw. św. Maksymiliana Kolbego z charakterystyczną wieżą. Świątynię 17 października 2002 r. konsekrował abp. Tadeusz Gocłowski, metropolita gdański.
Położone na wzgórzach Suchanino znajduje się dziś w centralnym punkcie miasta – łatwo stąd dotrzeć do pozostałych dzielnic Gdańska, a wyżynne położenie daje okazję do podziwiania panoramy historycznej części miasta, jak i położonych na południu Żuław Gdańskich. Pierwsza wzmianka o dzielnicy pochodzi z XIV wieku, w której odnotowano, że Zakon Krzyżacki nadał w zarząd tereny wsi Suchanino dzierżawcom. Kiedy zakonników przepędzono w 1454 r., zarząd nad wsią przejęło miasto Gdańsk, którą zaczęli zarządzać sołtysi. W latach 1768-1770 na ówczesnym terenie Suchanina zasadzono Wielką Aleję Lipową dzięki staraniom burmistrza Gdańska, Daniela Gralatha. W 1772 r. w wyniku I rozbioru Polski wieś została włączona w granice Państwa Pruskiego, choć pobliski Gdańsk pozostał dalej własnością Korony Polskiej aż do 1793 r. W 1807 r., gdy Francuzi zdobywali Gdańsk, tereny Suchanina były miejscem ciężkich walk – wzgórza wsi stanowiły dobre stanowisko dla artylerii francuskiej. Po ponownym przejęciu terenu przez Prusaków, wieś dopiero w 1902 r. stała się dzielnicą Gdańska. W latach 30. XX wieku powstały tu domy z przeznaczeniem dla robotników, rzemieślników oraz stoczniowców. W czasie drugiej wojny światowej na terenie dzielnicy znajdowały się baterie przeciwlotnicze armii niemieckiej, broniące miasta przed aliantami. Do lat 70. XX wieku dzielnica zachowała swój wiejski charakter. Wszystko zmieniło wybudowanie spółdzielczych bloków mieszkalnych – Suchanino zyskało dzisiejszy wielkomiejski charakter.
W 1966 r. w dzielnicy powstała kaplica, w której odprawiano nabożeństwa. Wraz z powstającym osiedlem, miejsce modlitw również musiało się rozrosnąć, na co władze pozwoliły w 1981 r. Rok później, 2 lutego 1982 r. decyzją bp Lecha Kaczmarka, ówczesnego biskupa gdańskiego została erygowana parafia pw. bł. Maksymiliana Kolbego. Pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii został ks. Herbert Scharmach, który od samego początku zabiegał o pozwolenie na budowę nowego kościoła. Po śmierci kapłana bp Tadeusz Gocłowski powołał w lutym 1986 r. na stanowisko proboszcza ks. prałata Piotra Toczka, który pełni funkcję do dziś. Już w sierpniu 1986 r. bp Gocłowski odprawił Mszę św. przy nowo zbudowanym ołtarzu oraz poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Rozpoczęły się prace budowlane, przy domu katechetycznym, nowej kaplicy i plebanii. Kolejnym ważnym wydarzeniem w naszej historii było wmurowanie kamienia węgielnego z grobu św. Piotra w fundamenty budującego się kościoła. Prace trwały przy wznoszeniu dolnego kościoła, a następne lata zajęło wznoszenie konstrukcji górnej kondygnacji wraz z wieżą i poświęceniem dzwonów, które zawisły w 2000 r. Wielką uroczystością była październikowa konsekracja świątyni przez abp. Gocłowskiego. W przyszłym roku, 2 lutego będziemy świętować 40. rocznicę erygowania parafii na Suchaninie – przypomina ks. Toczek.
W parafii, w której kapłan, od 35 lat posługuje mieszka około 10 tys. wiernych, działa kilkanaście wspólnot, wśród nich najstarsza grupa Żywego Różańca. Są też m.in.: parafialna Caritas, Wspólnota Miłosierdzia Bożego, Akcja Katolicka, Poradnictwo Rodzinne, KSM „Semper Fidelis", chór, schola, ministranci, lektorzy i inne wspólnoty. Szczególnie bliska jest nam duchowość patrona, stąd inicjatywy franciszkańskie. Nadal żywa pozostaje tradycja modlitewnych spotkań podczas Apeli Jasnogórskich w maju i październiku o godz. 21 jako pamiątka peregrynacji kopii wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej w 1987 r. - dodaje ks. proboszcz.
Wizerunek Maryi z Jasnej Góry w suchanińskiej świątyni otoczony jest szczególną czcią - został ukoronowany w 2017 r., a rok temu ozdobiony sukienkami. Wykonał je Wawrzyniec Samp, gdański rzeźbiarz, który jest też autorem relikwiarza patrona parafii. W kościele znajdują się też jego autorstwa, drewniane figury św. Maksymiliana, św. Wojciecha (poświęcenia której dokonał św. Jan Paweł II podczas Mszy świętej na sopockim hipodromie w czerwcu 1999), św. Jana Pawła II, piękna i wyjątkowa monstrancja, chrzcielnica, dwa relikwiarze z 18. relikwiami świętych i błogosławionych. W parafii na Suchaninie działa też od 1992 r. redakcja pisma parafialnego „Dom na Skale”, które jest jednym z najdłużej wydawanych pism parafialnych w archidiecezji. Co roku odbywa się tu także organizowany przez Akcję Katolicką, archidiecezjalny przegląd pieśni patriotycznych dla dzieci i młodzieży.
Marzeniem proboszcza jest wykonanie pasyjki bursztynowej w krzyżu prezbiterium, zbudowanie nowych organów piszczałkowych, które stanowiłyby zwieńczenie wyposażenia świątyni. Mam wiele różnych inicjatyw i pomysłów. Budowa kościoła mimo różnych trudności jest trudem błogosławionym. Codziennie dziękuję Bogu za to, że mogłem w ten sposób służyć przy pomocy wiernych. Za ten trud dziękuję w modlitwach moim kochanym parafianom, którzy pomagali wtedy, a dziś są też gotowi spieszyć z pomocą, gdy tylko pojawiają się potrzeby. Pragnę i zabiegam, aby parafianie się uświęcali, a duszpasterstwo rozwijało się, szczególnie w formie kolejnych grup i wspólnot – dodaje ks. prał. Piotr Toczek.
Piotr Piotrowski (Gość Niedzielny)
